Yaşarken
Sükûtun duvarlarına yaslamışken kendimi,
Yine çözümsüz kilitlerle meşgulüm hücrelerime kadar,
Bir şifa niyetine çağrılıyor ruhum,
Ama an meselesi yığılması yere bedenle birlikte…
Korku dolu bakışlar sarıp sarmalıyor dörtbir yanı,
Ben bir o kadar bezgin, bir o kadar şerbetli,
Seyirle bitmiyor işte finaller,
İçine çekiyor seni veriyor en zor rolü….
İlkay Göçmen
